از کودکی همیشه این سوال برایم مطرح بود که :چرا قطار تا وقتی ایستاده است کسی سنگ به او نمی زند،اما وقتی قطار به راه افتاد سنگباران می شود! این برایم معما بود تا وقتی که بزرگ شدم و وارد اجتماع گشتم،دیدم این قانون کلی زندگی ما ایرانیان است که هر کسی و هرچیزی تا وقتی که ساکن است مورد احترام است،تا ساکت است مورد تعظیم و تمجید است،اما همین که به راه افتاد و یک قدم برداشت نه تنها کمکش نمی کنند بلکه سنگ است که به طرف او پرتاب می شود و این نشانه ی یک جامعه ی مرده است ولی یک جامعه ی زنده فقط برای کسانی احترام قائل است که متکلم هستند نه ساکت،متحرکند،نه ساکن،باخبرند،نه بی خبرتر.
این مطلب را در کتاب ((حق و باطل)) اثر شهید مرتضی مطهری خوندم و
واقعا که گل گفته!
نظرات شما عزیزان:
آمار
وب سایت: